Persoonlijke ervaringen met geweld in huiselijke kring
Anoniem, slachtoffer
Zo plotseling als er soms ineens sprake kan zijn van geweld binnen een relatie, zo plotseling zal het niet ineens ophouden. Dat geloof je niet, dat hoop je wel. Je hoopt dat het weer ophoudt, dat hij spijt heeft, dat hij ervan geleerd heeft en dat hij een volgende keer wel zal nadenken voordat hij zich laat gaan…
Maar ’t werkt niet zo. De volgende keer komt, onherroepelijk… Tenminste, als je er niet zelf iets aan doet om die cirkel te doorbreken. En de stap om er zelf iets aan te doen is vreselijk moeilijk. Ik voelde me een verrader. Een verrader naar hem, maar ook een verrader naar mijn kinderen. Het was hun vader. En de schaamte, wat moesten de buren wel niet denken? En voor de kinderen zou het toch afschuwelijk zijn als hun vader vast zou komen te zitten?
En toch ben ik achteraf zo blij dat ik die stap heb durven zetten. Ik voelde me gehoord en ontzettend serieus genomen, ook door de politie. En eindelijk gebeurde er iets en werd er iets in gang gezet via het Steunpunt Huiselijk Geweld. Er kwam hulp voor mij en voor hem én voor ons samen. Want ondanks alles wat er is gebeurd, heb ik nog steeds de hoop dat er een toekomst voor ons samen is. We hebben een lange weg te gaan, maar ik hoop dat het de moeite waard zal blijken te zijn.
Bram, 48, pleger
“Ik vind het moeilijk om achteraf te begrijpen, dat ik zo ver ben gegaan. Ik ben niet zo’n prater en uitte mijn emoties door te schreeuwen. Daarna werd het steeds erger en liep het flink uit de hand. Ik schaamde me na elke woedeaanval enorm en speelde dan mooi weer. Niemand had het door. Dacht ik. Toen kwam de politie. De buren hadden gebeld. Met hulp van buiten gaat het weer vrij goed met ons. Ik ben ontzettend blij dat we er samen uit konden komen op deze manier. We hebben nog wel eens woorden natuurlijk, maar ik ga niet meer door het lint.”
Mijntje, 37, slachtoffer
“Ik heb altijd gedacht, dat gebeurt bij ons soort mensen niet. Mijn vriend en ik hebben beiden gestudeerd en een goede baan. Dus ik schrok me rot toen het wél gebeurde. Ik schaamde me alleen zo, dat ik zelfs mijn beste vriendin niets durfde te vertellen. Mijn personeelsmanager had het gelukkig door, omdat ik te vaak plotseling ziek was. Zij heeft mij toen enorm geholpen en is meegegaan naar een Steunpunt Huiselijk Geweld. Daar vertelden ze mij dat het in alle kringen voor komt. Ik ben een paar jaar geleden weg gegaan bij mijn ex en ik ben nu veel gelukkiger. Regelmatig vraag ik me nog af, waarom ik het zo lang heb laten duren …”
Cathelijne, 30, hielp slachtoffer
“Je hoort er wel eens over, maar verwacht het niet in je eigen buurt. De buurman was een erg sympathieke man. Niemand had het eigenlijk door. Tot er verhalen in de buurt kwamen. Ik geloofde het nog niet en vond het lastig me er mee te bemoeien. Iedereen praat er over, maar niemand doet wat. Toen zag ik er een keer iets over op tv en heb een Steunpunt Huiselijk Geweld gebeld. Best eng, maar uiteindelijk liep het allemaal goed. Het was wel heftig, want die man ging door het lint en een aantal agenten heeft hem moeten bedwingen. Die vrouw heb ik toen dagen niet gezien. Later waren ze allebei heel dankbaar dat de vicieuze cirkel van geweld werd doorbroken.”
Mohammed, 42, getuige ouderenmishandeling
“Ik ga elke week op bezoek bij mijn vader in een verzorgingshuis. Hij vertelde dat zijn buurvrouw vaak blauwe plekken had. We zijn erop gaan letten, want dat is toch wel raar. Mijn vader merkte dat het steeds gebeurde nadat een bepaald persoon langs was geweest. Toen hebben we de buurvrouw erop aangesproken. Ze trilde en was doodsbenauwd. Ik was laaiend, dat doe je iemand toch niet aan! We hebben toen gebeld met het Steunpunt Huiselijk Geweld. Zij hebben de zaak heel voorzichtig aangepakt. Die persoon is op heterdaad betrapt en wordt nu behandeld.”